Að gengnum dómi

Þá vitum við það, Geir Haarde var óduglegur að halda ráðherrafundi. Mig minnir reyndar að Samfylking hafi á þessum tíma átt í umfangsmiklu basli með að fá ráðherra sína til að halda trúnað um nokkurn skapaðan hlut og því kannski ekki fundafært um mál sem ekki mátti komast í umræðuna þá.


Ég veit það eins og þeir sem þetta lesa að þó að við verðum að bera virðingu fyrir reglum og lögum að það sem Geir Haarde var fundið til foráttu fyrir þessum dómi hefur fram til þessa ekki truflað nokkrun mann og var klárlega ekki það sem knúði þingheim kvöldið sem hann var ákærður. 


Það er í raun alveg sér móðgun að Steingrímur Sigfússon skuli hafa heilsufar í að nefna það nú að lög um landsdóm þurfi að endurskoða. Ekki mikill manndómur hjá honum blessuðum og að manni læðast allskyns hugsanir um að karlinn finni undarlegan hita þegar hann setur sjálfan sig inn í mengið. 


Léttadrengir og stúlkur í umræðunni sem ekki kunna að skammast sín fyrir stuðninginn við ósómann ætla að nýta sér ræðu sem Geir hélt eftir dómsuppkvaðningu af nokkurri vanstillingu til þess að næra pólitíska óvild sína til bæði Geirs og flokksins hans. 


Þetta sama fólk hafur sumt skrifað af ótrúlegum barnaskap um það hversu bráðhollt það væri Geir að fá hreinsa mannorð sitt fyrir landsdómi. það væri í raun hans lán. Ég kemst ekki hjá því að hugsa um viðbrögðin verði einn úr "rétta" liðinu ákærður og leiddur fyrir þennan landsdóm sem nú er skyndilega tímaskekkja. 


Umboðsmenn þeirrar ákvörðunar að ákæra Geir fóru sneypuför og það er hreinlega gaman að fylgjast með fólki gera þann ákærulið sem sakfellt var fyrir að landráðum. 


Ekkert af þvi sem var til umræðu þegar smáir stjórnmálamenn ákváðu að forða sínum en ákæra einn var nothæft fyrir landsdómi. 


Hvernig er hægt að gleyma umræðunni? Hitanum og fullvissunni um  sektina. Stóryrðum gildishlöðnum um að bara ef Geir hefði ekki verið þetta eða hitt þá hefði ekkert hrunið. Hvernig líður fólkinu sem ætlaði að ná sér í snöggsoðinn pólitískann skyndibita með þessu? 


Min skoðun á landsdómi hefur ekki breyst og mun ekki gera það. Ég er á móti pólitískun réttarhöldum. En ég er voða hræddur um að þeir sem berjast veikum mætti við að lesa gríðarlegt mikilvægi út úr þessum skrípaleik muni fyrr en seinna kynnast því að byltingin étur stundum börnin sín.


Fólkið sem fagnaði því hvernig forsetinn þeirra virkjaði málskotsréttinn snarsérist svo algerlega þegar þessi sami forseti fór að nota þann rétt á "rangan" hátt fyrir "rangan" málsstað.


Þetta er sama fólkið og sér allan sigur í þessu ömurlega máli en er þó nú þegar farið að daðra við hugmyndina um að aftengja landsdóm. Sagan endurtekur sig stundum og hentistefnupólitíkin nær alltaf á endanum í skottið á fólki.


Röggi

Tilhneigingin

Jón Bjarnason er aftan úr grárri forneskju pólitískt séð. Maður sem sér ekki framrúðuna heldur miklu frekar pínkulítinn baksýnisspegilinn. Honum finnst allt sem var vera best af einhverjum ástæðum. Og honum finnst þeir sem kjörnir eru á þing vera þeir sem öllu eiga að ráða.

Svona líta margir á Jón Bjarnason og fussa. Kommaframsóknarafturhald segja sumir og ég kinka kolli. Jón Bjarnason er glæstur fulltrúi þeirra sem vilja að stjórnmálamenn ráði öllu.

Eitt nýjasta dæmið eru afskipti hans af sölu banka á svínabúum. Jóni finnast þetta eðlileg afskipti enda hann með góða hagsmuni að leiðarljósi. Þarna er honum rétt lýst og að líkindum hafa fæstir nennu til þess að láta þetta pirra sig. Hverjum er ekki sama hvað Jón Bjarnason er að dunda sér?

Mér er ekki sama. Og mér stendur ekki á sama þegar ég horfi á tilhneiginguna hjá núverandi stjórnvöldum. Smátt og smátt er verið að laumast nær og nær einstaklingnum og áður en við vitum má ekkert gera án þess að stjórnmálamenn og eða embættismenn segi go.

Þrískipting valds. Hvað er það? Í hugum Jóns Bjarnasonar allra flokka er bara eitt vald. Og það er valdið sem stjórnmálamenn geta tekið sér. Þeir sem nú sitja að kjötkötlum hafa áunna óbeit á frelsi einstaklingsins og telja slíkt í raun hættulegt heildarhagsmunum.

Og því sé þessu frelsi best fyrirkomið í höndum þeirra sjálfra. Hrunið kom óorði á frelsið og gamlir ríkisafskiptastjórmálamenn komust til valda í kjölfarið. Og una sér ekki hvíldar við að færa völdin frá kjósendum sínum og inn í myrkvuð herbergi stjórnmálanna. 

Smátt og smátt erum við hætt að taka eftir því hvernig ráðherrar eru hættir að nenna að þykjast skilja þriskiptinguna og hlutverk sitt. Jón Bjarnason væri enn ráðherra ef hann hefði bara asnast til þess að vera almennilegur gagnvart ESB. 

Og myndi viðurkenna það með sitt einstaka bros að vissulega hafi hann í nafni góðs málsstaðar hringt eitt og eitt símtal til að hafa áhrif fyrir þennan eða hinn á kostnað grundvallaratriða eins þriskiptingu valds og eðlilegra stjórnarhátta.

Og okkur væri sama um þessa tilneigingu. 

Röggi